Bugün Sivas Katliamı’nın 23. yıldönümü. Bundan 23 yıl önce, kentin tam merkezinde, valilik ve belediye binalarına çok yakın olan Madımak Oteli’nde, ortaçağ karanlığına özlem duyan, şeriat ve irtica yanlısı bir düzen kurmak isteyen, insanlıktan yoksun katiller tarafından; aralarında yazar, folklorcu, müzisyen, bilim insanı ve sanatçıların da bulunduğu 33 insanın; yükselen alevler ve kara duman içinde diri diri yakıldığı bir tarihtir.

Türkiye siyasi tarihine kara bir “leke” olarak geçen 2 Temmuz tarihi, o dönemin siyasi iktidarları için utanç verici bir durumdur.

Suçları ülkelerini sevmek!

Bu katliamda öldürülülenlerin suçu nedir, biliyor musunuz? Bunların suçu, demokrat ve devrimci olmak, insanı temel unsur olarak ele almak; ülkemizde ırkçılığa, faşizme, şeriatçılığa, şovenizme, her türlü gericiliğe ve yobazlığa karşı çıkmak; tam bağımsız demokratik, laik ve çağdaş bir Türkiye’yi savunmak; ülkesini sevmek ve Türkiye’nin AB’ye girecekse onurlu bir biçimde girmesini istemek; siyonizme, AB ve ABD emperyalizmine ve sömürüye karşı olmaktır.

Sivas katliamında 37 aydın, şair ve sanatçı yandı. Onlar oraya Pir Sultan Abdal′ı anmak için gitmişlerdi.

Sivas’ta yüzyıllar önce şiirlerinden başka suçu olmayan büyük Ozan Pir Sultan Abdal’ı asanlar da, 37 masum canımızı yakanlar ortaçağ zihniyetiyle eş değerdir.

O gün ölüme gitti insanlar ve o gün bu gündür Yangın hiç kesilmedi, acımadan inatla, tütmeye devam ediyor; duman kokusu silinmiyor yeryüzünden ve o ateş hiç sönmüyor.