Geçen gün; adı geçmişte kalmasına rağmen kendini sürekli yenileyen o gün… 3 sivil asker, bir cadde, tek atış, durumu kabullenemeyen anne, feryat eden baba, başı rüzgar alan çocuk…

Mazlumun sessiz akan gözyaşları, zalimin şen kahkahaları… Olay yeri, zamanı, şekli, öleni, kalanı, vuranı, kaçanı farklı fakat acısı, isyanı, dramı aynı…
Devlet büyükleri süregelen bu duruma; çözüm süreci, içi yanan halk; geçecek ümidi, durmak bilmeyen terör; asker kini diyor; sonuç: Yetim yürekler, kahkahasız evler, yalnız duvarlar, vuslat dolu dualar…
Yanan yüreklerden çıkan ateşlerin içinde yok olacaklarını bilmelerine rağmen neyin öfkesindendir bilinmez; can yakmaya adak adamış bir kitlenin içinde insan kalmaya çalışmak; insan olarak doğmaktan daha zor… Adil olmayan bir savaşın gişe izleyicileriyiz biz; Gazze, Suriye, Mısır, Yüksekova, Soma… Canı yanan herkese sanal alemden rahmet dileyen, ellerini Rabia işaretleri ile süsleyen, bir süre her şeye muhalefet gidip sonra durumu kabullenip iç geçiren duygusal, zararsız izleyicileriz…

Acılarımız adımız kadar ortak aslında… Bir Türkün gözyaşlarıyla suladığı toprak; geçmişi, mezhebi, karakteri belli olmayan kişiler tarafından bugüne dek ne kadar uğraşılsa da parçalanmadı, parçalanmayacak… Siz adına ister kürt açılımı, ister ermeni soykırımı, ister halk ayaklanması diyin… Açılan can, verilen can, ağlayan can, üzülen can, ağlatan ise canın farkına varamayan…

Hacer Kara