Yıl 1914 :Yer Sarıkamış 60 bini donarak olmak üzere 90 bin şehit verdiğimiz tarifii imkansız ve keşkelerle dolu bırakılan yüreği yanan analar, babalar yavrular,ve yüzyıllar boyunca ,unutmayacak olan bir Millet….Ve yanlış atılan kararların sonucunda şehit verdiğimiz Sarıkamış hikayesi…Bu acı olayla ilgili ,çok hikayeler yazılmıştır.Kalemi yettiğince yazarlarımız sazının telinde ozanlarımız yiğitlerimizi anlatmışlardır.

Unutmak, mümkünmü tabiki.101.yıl olmasına rağmen ,sanki dün gibi acılarını yüreğimizde hissederiz.O anaların ağıtlarını sanki bugün gibi hisseder ve duyarız..

Başları dik, elleri tetikte karda gömülü yatanlar! Kendilerini ısıtacak elbisesinin adı ölüm olanlar. Ey karlar içinde pusuda beklerken donup heykel olanlar!Ey yiğitler ,Ey ana kuzularr.Ne denirki hangi cümle ,anlatmaya yeter ,Hangi sözcük bu acıyı hafifletir,Sadece Keşke diyoruz , boğazımıza düğümlenen o herkesin aklından geçen sorular?

Kim? Kim o? Kim ki sizi aç kurtlara yem yapanlar? Kim ki sizi ayazla, bizi bu hüzünle boğanlar kim bu “hüznün hikayesi”ni yazanlar, Yazdıranlar.
Yoklar!Onlar yok ama siz hala varsınız yiğitler! . Yüreğinizi karelere sığdırmaya çalışanların karelerinde varsınız. O karelerde gözyaşınızın bile donduğunu sonra gözyaşınızı kendi yanaklarımda hissettim. . Üşüdüm! Sonra bir nefes aldım. Aldım ama o nefesle ısınmaya utandım! Sonra dönüp baktım bir defa daha düşündüm ,bu yazıyı okuyanlar sizlerde düşünün ve 78 bin Mehmetçiği hatırlayın…

Karenin en sağında bir Mehmet! Bir değil bin Mehmet! Yüz bin Mehmet! Donmuş eller, hala çarpan yürekler. Ey Sarıkamış altında yiğitler! Gece yürüyüşüne çıkarılır gibi Sarıkamış’a sürüklenen Mehmetler! Hala Allah-u Ekber’de nöbet tutan eskerler.Düşündüm ve o yiğit mehmetçiklerin ,çaresizliğini gördüm.Eminim sizlerde gördünüz…Bende yazmak istedim yiğitlerin hüzünlü hikayelerini.Söyleyin nereden başlanır nasıl anlatılır.yetermi kelimeler?

Yok bitiremem birkaç satırla,haksızlık yapamam uğruna öldüğün bu canına.Dökemem sana gelen yardımı suların yutmuşluğunu.Gelseydi o yardım sen anlatırdın,belki silerdin o ananın sevinç gözyaşların..

Keşke… Keşke gelebilseydi gemi, yakabilseydi sobanı. O zaman olurdu bal kaymak dudaklarında destanın. Tebessümle anardın senin mübarek adın. Şimdi burada hüzün var. Bir anan değil bir millet ağlar. Adın oldu kahraman. Ama Türk’ün doldu içine biraz kahr bir zaman!
Şimdi ise sıralanan keşkeler…

Keşke yiğitler, keşke… Yıllardır tuttuğunuz nöbet, başınızı kaldırdığınızda yüzünüzü tokatlayan rüzgar, birbirinize bakamadığınız gözler, Mehmet kardeşinize uzatamadığınız eller, ağladığınızda donan yaşlar… Ve dahası gülümsediğinizde bile acıyan yanaklar…
Hepsini anlatıyor işte bu ‘Keşke’ler!

Keşke yazılmasaydı bu heceler, yiğitler! Keşke dikilmeseydi yürekleri hala çarpan heykeller! Ve keşke hiç olmasaydı bu keşmekeş keşkeler!Keşkelerrr…!101. yıldönümünde yaşamını yitiren 78 bin yiğidimizi ,saygıyla anıyor hatıralı önünde eğiliyorum..Mekanları cennet olsun..

saygılarımla

NURAY YILMAZ..